Later als we groot zijn

Maurice en ik zijn al een beetje aan het oefenen voor "later als we groot zijn". Als de kinderen uit huis zijn, we beiden zijn gestopt met werken en we de dagen samen thuis slijten. Als dit ons gegeven mag zijn, dan weten we nu al een beetje hoe dat moet. En deze proefperiode gaat ons best goed af, al zijn we de proeftijd nog niet door ;)
We doen samen boodschappen, waarbij ik met wc-papier en tissues loop te gooien en Maurice het winkelwagentje maar goed genoeg moet zien te manoeuvreren, zodat de boodschappen er keurig in terecht komen. Ohja en niet vergeten de boodschappen te scannen. Want we gaan dan wel een modern, oud stel worden, hebben we besloten. Zo hebben we in onze proefperiode het zelfscannen met de Appie app met de mobiele telefoon uitgeprobeerd. Dus niet met zo'n scanner, nee, gewoon met je eigen mobiel. De voordelen kennen we niet, maar je moet toch mee met je tijd. Die tijd heb je wel nodig trouwens, voor het zelfscannen. Maar in deze proeftijd voor "later als we groot zijn" hebben we natuurlijk alle tijd van de wereld en zijn we blij even achter de geraniums weg te kunnen. De spreekwoordelijke geraniums wel te verstaan, want alle planten in en om het huis zijn al opgeruimd, net als al het overtollige speelgoed, huishoudelijke apparatuur wat al tijden ongebruikt achterin het keukenkastje stond én de winterkleding, we hebben bijna niks overtolligs meer over. Ruimt wel lekker op met zo'n spreekwoordelijke stok achter de deur.
Maar goed, de boodschappen doen samen dus, een ritje ambassade en dan samen in Amsterdam bij die lekkere slager een broodje draadjesvlees eten. Een beetje discussiëren over het nut van huishoudelijk werk en de poes die steeds de ramen weer vies maakt met haar pootjes. De vraag; "wat we morgen nou weer gaan doen", waarop we meestal niet echt een antwoord van elkaar verwachten en de smoesjes over het schilderen van de schuur die we verzinnen, want het is steeds nog veeeel te koud en te vochtig om te schilderen, echt!
De proeftijd is best grappig, toch hopen we dat deze proeftijd korter duurt dan de wettelijke twee maanden, iets korter mag best, om het tot een succes te kunnen brengen.
Kort gezegd; we moeten nog steeds voor de tweede keer naar de ambassade, alles is nog niet compleet. Maurice was gestopt met werken, nu echt...dachten we, maar gaat morgen toch weer technische ondersteuning bieden op zijn werk. Is ook niet heel erg, zo komen we onze proeftijd beter door. 65+ers werken toch ook weleens wat buiten de deur, vrijwilligerswerk, verenigingen ofzo?
En ik, ik ga het huisvrouwtje maar weer spelen en boodschappen doen op de fiets. Lekker sportief ook gelijk, want ik zie er toch liever voorlopig nog niet uit als 65+...