Dagboek verhaal uit november

Wachten, wachten, wachten…
Geplaatst door Jessica op 21 november 2014

Lieve familie, vrienden, collega’s, dorpsgenoten, kennissen en andere belangstellenden,
Konden we maar zeggen: Het is zo ver, we weten een datum van vertrek, alles is rond!
Maar ondertussen zitten we nog steeds te wachten, wachten, wachten tot alles echt rond is en we spijkers met koppen kunnen gaan slaan.
En dat terwijl we 19 december willen vertrekken naar Zuid Afrika! We hebben er best een beetje de zenuwen van… Voor de mensen om ons heen is deze onduidelijkheid ook vervelend. Maar…er wordt aan gewerkt en we zitten er flink achteraan.

Ondertussen gaan we door met de voorbereidingen die we alvast kunnen doen; paspoorten, vaccinaties, de poes voorbereiden op een vliegreis, opruimen, spullen (en helaas ook mijn paard) verkopen en abonnementen e.d. opzeggen.

Gister zijn de kinderen en ik gevaccineerd, Maurice heeft alle vaccinaties al gehad. Tiara wilde niet, maar met een beetje een houdgreep gaf ze zich toch al snel over. Het moet toch gebeuren. Cuno verzette zich wat heviger, liep het kamertje uit in zijn hemd, de die ochtend gekregen Sinterklaas knuffel stevig in zijn armen geklemd, zat hij onder de stoelen in de wachtkamer weg gekropen, arme schat. Hij had staan kijken bij de prik die Tiara kreeg, geen leuk gezicht als je daarna zelf ook moet… Cuno even de tijd gegeven, tussen een paar bekende moeders in de wachtkamer, die beide kinderen lief opvingen. Tiara werd nog een beetje duizelig in de wachtkamer, maar dit was snel over, gelukkig. Zij was de dagen ervoor ziek geweest, misschien speelde dit mee.
Ondertussen werd ik geprikt, wel vier stuks (de kinderen ieder 1)! Ik kreeg er ook een tegen typhus, Maurice had die niet gehad. Quote Maurice: “Oh, dus ik mag van Kuilboer de typhus krijgen!?” Hahahaa…
Daarna Cuno proberen te vangen, die rende bijna naar buiten in zijn hemd… Toch in het kamertje weten te krijgen en uiteindelijk weten te overtuigen….wel ook in de houdgreep moeten houden.
Daarna snel naar school, het ging wel weer met ze.
We hebben er nog veel met elkaar over gepraat vandaag, wel lol gehad ook over het verzetten van Cuno en alle prikken die ik had gehad. We hebben gezongen “Een prik in mama’s bibs, mama’s bibs, no trouble” , op de wijze van “All about that bass” hahaha.
En toen kwam papa thuis, vroeg aan Tiara en Cuno hoe het was gegaan en of de prikjes zeer deden. Zegt Cuno doodleuk tegen papa “ach, nee hoor!”. Tsssss….